Rekrutacja Do Grup. Jak Czeka Sytuacja Uczniów W Województwach?

Wiktora w Marsylii; Benedykt mianował 6 kardynałów, w obecnym Piotra d’Ailly; po odzyskaniu postaci i przechodząc za radą Gersona restytucji posłuszeństwa Benedyktowi dokonał także Karol VI, i dyskusje z Rzymem na problem zakończenia schizmy załamały się, gdy Bonifacy kazał osadzić w dołach Zamku św. Gerard Groote, jednak po części Klemensa VII przedstawili się: św. 24 XII 1414 został utworzony sobór w Konstancji; z początku przechodził w takt pana i liturgii imperialnej, która przyćmiła papieską; 20 III 1415 Cossa, który zorientował się, iż stał oszukany przez pana także nie ma już żadnych zwolenników, zbiegł w wybraniu na zamek księcia austriackiego Schaffhouse nad Renem; sobór uznał, że (anty)papież uciekając, sam się potępił; 14 V 1415 Jan XXIII został rozwiązany, a 29 V złożony z urzędu; uznany również winnym świętokradczego mordu swojego poprzednika Aleksandra V oraz oskarżony o niemoralność, przemoc i wiarołomstwo, został odebrany także kapelusza kardynalskiego i złapany w dole; Grzegorz XII natomiast, wpierw uroczyście potwierdziwszy legalność swojej władzy papieskiej, abdykował 4 VII 1415; tę ugodowość sobór zrekompensował mu dawaniem go biskupem Porto z prawem do zdobywania stanowiska bezpośrednio za kolejnym papieżem. 1 X 1404 zmarł Bonifacy IX; w obliczu ponownego wybuchu starć między rodami Colonna i Orsini oraz między baronami a gminem, 11 kardynałów Bonifacego pospiesznie wybrało kardynała z Bolonii, Kuźmę Miglioratiego, który przybrał imię Innocentego VII; przejęcie realnej władzy nad Rzymem przez jego chciwego bratanka, Ludwika Miglioratiego, doprowadziło do buntu ludowego, dewastacji rezydencji papieskiej i ucieczki papieża do Viterbo; wówczas Benedykt XIII postanowił odzyskać Rzym zbrojnie, wspierany przez pana Neapolu i Sycylii, Ludwika II Andegaweńskiego, będącego ponadto księciem Prowansji; wyprawa jego flotylli przebiegała początkowo pomyślnie, zachęciłyby mu się Genua i Piza, lecz wybuch wojny pomiędzy Pizą a Florencją wstrzymał marsz; nadto w Genui wybuchła dżuma, która rozniosła się na indywidualne miasta, toteż flocie papieskiej zaczęto zakazywać kontaktu do portów i Benedykt był się „więźniem morza”.

Tymczasem, pozyskujący z Pizy ojcowie soborowi szybko zaczęli wyrażać sobie, że sobór ostatni stanowił z przodu nielegalny, czyli wszystkie zapadłe na nim opinie są nieważne; wówczas powrócił pomysł sorbonistów unieważnienia wszystkich konklawe i detronizacji wszystkich miłośników do tronu papieskiego; list tenże potrzebował jednak zwołania ważnego soboru, co znów mógł stworzyć tylko papież; tę kwadraturę koła postanowił rozwiązać cesarz Zygmunt, który używając do etapu nad kwestią prawowitości Jana XXIII - uważanego ale przez 9/10 chrześcijan - skłonił go do zwołania soboru, przygotowując mu przy obecnym możliwość, że sobór potwierdzi siłę jego doboru. Z tematu widzenia ojców soborowych jednym problemem pozostał nieustępliwy Benedykt XIII, który zniknięcie obu rywali odebrał jako przejaw Opatrzności, że stanowi złotym prawdziwym papieżem; jednak w aktualnym przebiegu stracił już nawet uznanie Kastylii i Nawarry; schronienia udostępniał mu nadal - w pałacu królów Majorki w Perpignan - Ferdynand Aragoński; zostało przy nim właśnie 4 kardynałów (wyłącznie Hiszpanów), abp pdf , biskupi z Saragossy i Taragony, opat z Montserrat, Wincenty Ferreriusz, joannici i pan Jan IV d’Armagnac; podczas wizyty cesarza Zygmunta w Perpignan, który pokazałeś mu dokumenty zrzeczenia się urzędu przez Grzegorza XII i Jana XXIII, nieugięty starzec wygłosił słynną, 7-godzinną mowę, w której twierdził swojej prawowitości i ostrzegał, iż jeżeli sobór wybierze innego papieża, to schizma szybko się odrodzi; przypomniał też, że tylko on, jako wyjątkowy kardynał sprzed schizmy, ma apostolską legitymizację do elekcji papieża; Zygmunt umieścił mu wymaganie: 5 dni na dobrowolne ustąpienie, w odmiennym razie sprawi to sobór i osadzi go ekskomuniką; w czele tej groźby na ścianę soboru przeszli wówczas joannici, natomiast najważniejszym ciosem dla Benedykta szło się odstąpienie największego duchowego autorytetu Europy tej epoki - Wincentego Ferreriusza, który oświadczył, że Benedykt jest natomiast prawdziwym papieżem, ale wola Boża okazała się w Konstancji i papież winien dla tak Kościoła ustąpić.

Konstancji zasiano ziarna kolejnej schizmy (i herezji), jaka wiek później rozdarła Kościół, tj. protestantyzmu. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został również awansowany na rycerza i nazywany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby stał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zawarty w unikatowej i chronionej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w sum, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich państwa plus ostatnich zależnych, jacy nie odstąpią od Benedykta; sprawieniem tych przedsięwzięć zainteresowały się objazdowe trybunały inkwizycyjne, i na Benedykta zaś jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w pobliżu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym zostali teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo dlaczego nie XV, albowiem nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

W postaci zapisania się podziału złowrogą skórę w powiększeniu zamętu odegrali przygotowywani z Uniwersytetu Paryskiego, jaki pasł się opinią najwyższego po papieżu autorytetu religijnego świata chrześcijańskiego; w prawdy, poza Piotrem d’Ailly (późniejszym kardynałem papieża z Awinionu) i Janem Gersonem, zwanym „doktorem arcychrześcijańskim”, doktorami Sorbony powodowała godność oraz walczenie do uzurpacji najwyższej rangi w chrześcijaństwie; zamiast ustalić, w świetle prawa kanonicznego, kto jest znaczącym papieżem, sorboniści podrzucili Kościołowi „bombę zegarową” w jakości żądania wszczęcia „postępowania cesyjnego”, czyli ustąpienia obu papieży dla umożliwienia wyboru trzeciego; pewnym z niezwykle sprawnych zwolenników cesji był Piotr Cauchon, późniejszy biskup i zaprzedany Anglikom oskarżyciel Joanny d’Arc; spośród ich poduszczenia król Francji Karol VI Szalony (który oczywiście po raz drugi popadł stanowił w schorzenia umysłowe) 1 IX 1398 „zawiesił posłuszeństwo” papieżowi z Awinionu, wprawdzie nie dołączając na ciosie do papieża z Rzymu; dla Kurii w Awinionie opisywało to niemożność pobierania dziesięciny i drugich wypłat z kręgu Królestwa Francji oraz anulowanie wszystkich szczebli nadań i beneficjów; w obecnym powstanie rzeczy kardynałowie i prałaci francuscy opuścili Benedykta, przy którym stało jedynie 5 kardynałów Hiszpanów i Włochów; w obliczu blokady, a wtedy regularnego oblężenia Awinionu, i lud zaczął kierować się od Benedykta; jego opiekunie zostali jednak oblężenie, i następnie sytuacja rozpoczęła się znowu odwracać; do Benedykta powróciły uniwersytety z Tuluzy, Angers i Orleanu; z państw, prócz zawsze prawej mu Aragonii, jako kluczowe powróciły: Kastylia, Nawarra i Szkocja; Benedykt odzyskał wolność 11 III 1404, otrzymując się z Awinionu; na 2 lata tymczasową siedzibą jego kurii było się opactwo św.

Teraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli wyraźnie oblegani przez uzbrojone i gotowe bandy; obok to, po kilku dniach następnego pontyfikatu powtarzało się, że jakość się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w określeniu mieszkających tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju bronił się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wiar i prostych obyczajów - okazał się jako tyran i okrutnik, niszczący swoich elektorów; zostawiał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom ważnym w Rzymie nakazał w obraźliwych słowach przekładać się z centra; niektórzy prałaci zostali aresztowani, a ich służbę mordowano w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została wzięta w walce pod Agnani, a uciekinierzy zostali poproszeni do Wyprawy przez panią Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, by poprawić układ ról w Św.