Kwalifikacja Do Nauk. Jak Robi Sprawa Uczniów W Województwach?

Wiktora w Marsylii; Benedykt mianował 6 kardynałów, w aktualnym Piotra d’Ailly; po odzyskaniu pamięci i przechodząc za radą Gersona restytucji posłuszeństwa Benedyktowi dokonał także Karol VI, natomiast negocjacje z Rzymem na przedmiot zakończenia schizmy załamały się, gdy Bonifacy kazał osadzić w dołach Zamku św. Gerard Groote, jednak po okolicy Klemensa VII przedstawili się: św. 24 XII 1414 został dopuszczony sobór w Konstancji; z początku przechodził w rytm cesarza i liturgii imperialnej, która przyćmiła papieską; 20 III 1415 Cossa, który zorientował się, że stał oszukany przez pana zaś nie posiada już żadnych zwolenników, zbiegł w wybraniu na budynek księcia austriackiego Schaffhouse nad Renem; sobór uznał, że (anty)papież uciekając, sam się potępił; 14 V 1415 Jan XXIII został rozwiązany, a 29 V rozliczony z tytułu; uznany i powinny świętokradczego mordu swojego poprzednika Aleksandra V oraz oskarżony o niemoralność, tyranię i wiarołomstwo, został pozbawiony także kapelusza kardynalskiego i zawarty w lochu; Grzegorz XII natomiast, wpierw uroczyście potwierdziwszy legalność swojej kompetencji papieskiej, abdykował 4 VII 1415; tę ugodowość sobór zrekompensował mu wyznaczaniem go biskupem Porto z rozporządzeniem do mieszkania miejsca bezpośrednio za innym papieżem. 1 X 1404 zmarł Bonifacy IX; w obliczu ponownego wybuchu starć między rodami Colonna i Orsini oraz między baronami i gminem, 11 kardynałów Bonifacego pospiesznie wybrało kardynała z Bolonii, Kuźmę Miglioratiego, który przybrał imię Innocentego VII; przejęcie realnej przewadze nad Rzymem przez jego chciwego bratanka, Ludwika Miglioratiego, sprawiłoby do buntu ludowego, dewastacji rezydencji papieskiej i ucieczki papieża do Viterbo; wówczas Benedykt XIII postanowił odzyskać Rzym zbrojnie, utrzymywany przez króla Neapolu i Sycylii, Ludwika II Andegaweńskiego, istniejącego plus księciem Prowansji; wyprawa jego flotylli przebiegała początkowo pomyślnie, zachęciłyby mu się Genua i Piza, lecz wybuch wojny pomiędzy Pizą a Florencją wstrzymał marsz; dodatkowo w Genui wybuchła dżuma, która rozbiła się na oryginalne miasta, toteż flocie papieskiej zaczęto zakazywać dostępu do portów i Benedykt szedł się „więźniem morza”.

Tymczasem, dochodzący z Pizy ojcowie soborowi nagle zaczęli wyrażać sobie, że sobór obecny był z przodu nielegalny, więc wszystkie zapadłe na nim opinie są nieważne; wówczas powrócił pomysł sorbonistów unieważnienia wszystkich konklawe i detronizacji wszystkich kandydatów do tronu papieskiego; fakt ten chciałbyś jednak zwołania ważnego soboru, co znów mógł zdziałać tylko papież; tę kwadraturę koła postanowił rozwiązać cesarz Zygmunt, który przenikając do programu nad kwestią prawowitości Jana XXIII - uznawanego ale przez 9/10 chrześcijan - kazał go do zwołania soboru, wywołując mu przy obecnym szansę, że sobór potwierdzi moc jego doboru. Z punktu widzenia ojców soborowych samym problemem pozostał nieustępliwy Benedykt XIII, który zniknięcie obu rywali przyjął jako wyraz Opatrzności, że istnieje niepowtarzalnym słusznym papieżem; jednakże w bieżącym okresie stracił już nawet uznanie Kastylii i Nawarry; schronienia udzielał mu dalej - w bloku królów Majorki w Perpignan - Ferdynand Aragoński; pozostało przy nim właśnie 4 kardynałów (wyłącznie Hiszpanów), abp https://tekstpdf.pl/artykul/6879/zgoszenie-gazu-w-samochodzie , biskupi z Saragossy i Taragony, opat z Montserrat, Wincenty Ferreriusz, joannici i pan Jan IV d’Armagnac; podczas wizyty cesarza Zygmunta w Perpignan, który okazał mu materiały zrzeczenia się urzędu przez Grzegorza XII i Jana XXIII, nieugięty starzec wygłosił słynną, 7-godzinną mowę, w której prowadził swojej prawowitości i ostrzegał, iż skoro sobór wybierze nowego papieża, to schizma już się odrodzi; przypomniał też, że jedynie on, jako odrębny kardynał sprzed schizmy, ma apostolską legitymizację do elekcji papieża; Zygmunt zbudował mu wymaganie: 5 dni na samodzielne ustąpienie, w lewym razie stworzy to sobór i obłoży go ekskomuniką; w obliczu tej groźby na kartkę soboru przeszli wówczas joannici, lecz największym razem dla Benedykta stawało się odstąpienie największego duchowego autorytetu Europy tej godziny - Wincentego Ferreriusza, który oświadczył, że Benedykt jest natomiast prawdziwym papieżem, ale wola Boża ujawniła się w Konstancji i papież winien dla dobra Kościoła ustąpić.

Konstancji zasiano ziarna kolejnej schizmy (i herezji), jaka wiek później rozdarła Kościół, tj. protestantyzmu. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został jeszcze awansowany na rycerza i dawany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby był obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, złapany w wyjątkowej i pielęgnowanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w sum, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich państwa zaś owych zależnych, jacy nie odstąpią od Benedykta; zrealizowaniem tych przedsięwzięć wcieliły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, zaś na Benedykta też jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w otoczeniu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy jakim kolejni teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo dlaczego nie XV, skoro nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

W postaci utrwalenia się podziału złowrogą pracę w powiększeniu zamętu odegrali szkoleni z Uniwersytetu Paryskiego, jaki pasł się opinią najwyższego po papieżu autorytetu religijnego świata chrześcijańskiego; w rzeczywistości, poza Piotrem d’Ailly (późniejszym kardynałem papieża z Awinionu) i Janem Gersonem, zwanym „doktorem arcychrześcijańskim”, doktorami Sorbony powodowała ambicja i zamiłowanie do uzurpacji najwyższej prac w chrześcijaństwie; zamiast ustalić, w słońcu prawa kanonicznego, kto jest szczerym papieżem, sorboniści podrzucili Kościołowi „bombę zegarową” w osoby żądania wszczęcia „postępowania cesyjnego”, czyli ustąpienia obu papieży dla umożliwienia wyboru trzeciego; samym spośród najbardziej skutecznych zwolenników cesji był Piotr Cauchon, późniejszy biskup i zaprzedany Anglikom oskarżyciel Joanny d’Arc; spośród ich poduszczenia król Francji Karol VI Szalony (który obecnie po raz kolejny popadł istniał w zaburzenia umysłowe) 1 IX 1398 „zawiesił posłuszeństwo” papieżowi z Awinionu, jednakże nie dołączając na ciosie do papieża z Rzymu; dla Kurii w Awinionie oznaczało to niemożność pobierania dziesięciny również kolejnych należności z działu Królestwa Francji oraz rozwiązanie wszystkich szczebli nadań i beneficjów; w bieżącym etapie rzeczy kardynałowie i prałaci francuscy opuścili Benedykta, przy którym stało tylko 5 kardynałów Hiszpanów i Włochów; w obliczu blokady, a wtedy regularnego oblężenia Awinionu, także lud zaczął kierować się od Benedykta; jego opiekunowie przetrwali jednak oblężenie, i to sytuacja rozpoczęła się znowu odwracać; do Benedykta powróciły uniwersytety z Tuluzy, Angers i Orleanu; z państw, prócz zawsze stałej mu Aragonii, jako idealne powróciły: Kastylia, Nawarra i Szkocja; Benedykt odzyskał wolność 11 III 1404, dostając się z Awinionu; na 2 lata tymczasową instytucją jego kurii stało się opactwo św.

Teraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli wyraźnie oblegani przez uzbrojone i gotowe bandy; wbrew to, po paru dniach nowego pontyfikatu robiło się, że rzecz się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w imieniu stojących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stawał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wierze i świeżych obyczajów - ujawnił się jako tyran i okrutnik, poszukujący swoich elektorów; wypełniał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom nowoczesnym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach wynosić się z centra; niektórzy prałaci zostali zamknięci, oraz ich służbę mordowano w biały dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś nieporozumienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została ukończona w rozgrywce pod Agnani, a uciekinierzy zostali goście do Walki przez królową Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby poprawić układ władz w Św.